Ucieczka cz.1
Uwaga,nie radzę tego czytać,gdyż jak widać narazie w tym opowiadanku nie poprawiłem polskich liter i wygląda to jak....no sami widzicie;)

Uciekał wšskim korytarzem,w którym ledwo się mieœcił.Nad głowš syczały rury,a co parędziesišt metrów para z tychże rur wylatywała.Krople potu lały się po całym ciele.Był zmęczony,bardzo zmęczony lecz biegł dalej.Nie wiedział czy nadal go œcigajš,nie chciał się obracać.Słabe œwiatło wcale mu nie pomagało.Co chwila potykał się o jakieœ œmieci walšce się po podłodze.Niespodziewanie korytarz skończył się œcianš,w którš mało co nie walnšł.Na œcianie umocowana była zardzewiała,metalowa drabinka.Nie myœlšc długo zaczšł się po niej wspinać na górę.Wyjœcie blokowała kwadratowa krata,wyrwał jš bez problemu.Znalazł się w kolejnym korytarzu.Ten jednak wogule nie przypominał poprzedniego.Był dobrze oœwietlany z lamp umieszczonych w œcianach.Œciany obłożone jakimœ materiałem były miłe w dotyku.Wzišł chwilę oddechu i ruszył w jednš ze stron,która wydawała się mniej zaœmiecona.Cisza strasznie mu przeszkadzała,choć był do niej przyzwyczajony.Po lewej dostrzegł drzwi.Jednym susem doskoczył do nich i przemknšł na drugš stronę barykadujšc wejœcie.Rozejrzał się.Sala była w miarę duża.Wszędzie leżały poprzewracane stoły i krzesła,umazane w jakiejœ fioletowej mazi.Naprzeciw drzwio,stała lada za którš znajdowały się szafki,piece,automatyczne zmywarki."stołówka"-przeleciało mu przez głowę.Przeskoczył za ladę w nadziei,że znajdzie coœ ciekawego.Pootwierał szafki-puste,potem zabrał się za piece.Ich wnętrza były tak wielkie,że zmieœciłby się w nich pancerz,który nosił na sobie.Jednego z piecy nie dał rady otworzyć.Posłużył się więc prętem leżšcym obok i wyważeł drzwiczki.
Coœ się na niego rzuciło,wymachujšc łapami przewróciło go,przeskoczyło nad ladš i zaczęło uciekać w stronę drzwi.Zaskoczony całš sytuacjš leżał przez chwilę na podłodze.Po chwili podniósł się i wtedy dopiero spostrzegł,że jest to człowiek.Pierwszy,którego widział od bardzo dawna.Zaczšł krzyczeć żeby zaczekał.Osoba na moment się odwróciła i bardziej energicznie zaczęła odsuwać graty zawalajšce wyjœcie.Najszybciej jak mógł podbiegł do drzwi.Złapał go za rękę,przewrócił na ziemię,a potem obrócił na plecy.Los zaskoczył go poraz drugi gdy zorientował się,że uciekinierem jest kobieta.Próbowała się wyrwać,lecz uderzył jš lekko w twarz,żeby się uspokoiła.Otworzył przesłonę.
-Spokojnie,widzisz? Ja też jestem człowiekiem.Nie bój się nic ci nie zrobię-powtarzał do niej spokojnym głosem.Ona jednak nadal próbowała się uwolnić.Chwilę się zastanowił.Wiedział,że nie może marnować czasu,one mogły zaraz tu wbiec,sam musiał się stšd wyrwać,a co dopiero ile problemów przyniosłaby ona.Wyjšł pistolet.Kobieta osłupiała.Jej grymas twarzy pokazywał,że strasznie się boi.Przystawił lufę do jej skroni.
-Proszę nie rób tego! Nie zabijaj mnie!-krzyknęła chrapliwym głosem.On nie był do końca przekonany czy zostawiajšc jš przy życiu dobrze robi.
-Proszę...Błagam! Na Boga,w końcu jesteœ człowiekiem!-krzyknęła i zaczęła płakać.
Nadal rozmyœlał,w końcu schował pistolet,wstał,a póŸniej podniósł kobietę.
-Nie mam zamiaru cię niańczyć,chcę się stšd wydostać,rozumiesz?
-Rozumiem,ja też tu dłużej nie wytrzymam...
-Skšd się tu wziełaœ? I kim wogule jesteœ?
-Nazywam się Atora Nan,jestem technikiem komputerowym.Przyjechałam tu w...
-Dobra,dobra i tak mam to gdzieœ,jak się można stšd wydostać?
-Jest jedno główne wyjœcie i 3 awaryjne,ale niczego nie mogę być pewna.Nawet nie wiem jak długo tam siedziałam.
-Poprowadzisz mnie do głównego wyjœcia.
-Hej nigdzie z tobš nie idę,wolę zostać tu,jest bezpieczniej.
-Rób co chcesz,pokaż tylko jak się można dostać do wyjœcia.Żołnierz wyjšł zawinięty kawałek papieru,był to plan budynku.
-Jesteœmy tutaj,musisz pójœć...-kobieta zaczęła objaœniać mu drogę do wolnoœci.Gdy skończyła mężczyzna schował mapę i odblokował przejœcie.Ostrożnie uchylił drzwi i rozejrzał się po korytarzu.Był pusty.
-Ej zostawisz mnie tu samš??
-Sama powiedziałaœ,że tu masz lepiej.
-Ale myœlałam,że...
-Słuchaj,jak już mówiłem mam to gdzieœ czy idziesz ze mnš czy zostajesz,bylebyœ mi nie wchodziła w drogę-powiedział lekko uniesionym głosem.
Wyszedł na korytarz i powoli,przy œcianie podszedł do skrzyżowania dwóch tuneli.Wychylił się.Czysto.Skręcił w lewo i przyspieszył kroku.Starał się nie wzbudzać dużego hałasu by ich nie przywołać,co było trudnym wyczynem.Cisza nie dawała mu spokoju.Czuł,że coœ jest nie tak,ale nie wiedział co.Nagle usłyszał jakiœ ruch za sobš.Szybko obejrzał się wycišgajšc pistolet.
-Mogłabyœ mnie uprzedzić,bym cie zabił.
-Phi,i tak moję życie masz gdzieœ...
Schował broń i odwrócił się.Idšc korytarzem co chwila spoglšdał na dziewczynę.Przejœcie z każdš kolejnš minutš wydawało się być coraz ciemniejsze.Œciany pokryły się ciemnš maziš,tak jak podłoga,tylko,że ta pokryta była czymœ w rodzaju plechy z cieńkimi pasemkami.Znał to.Momentalnie przypomniał sobie burzę œnieżnš,dowódcę,chłopaków i te stworzenia.Stali wtedy na czymœ podobnym.
-Musimy stšd spieprzać.
-A to niby czemu? A tak na marginesie musisz przeklinać?
-Oh sory musmy zwiewać bez gadania.
Złapał jš za ramię i szarpnšł za sobš.
-Czekaj,chyba coœ słyszałam
-Nie zastanawiaj się,szybko zmywajmy się stšd!
Pchnšł kobietę.Zaczęli biec.Za sobš słyszeli skrzeki.
-Co to jest?-krzyknęła
-Œmierć-rzucił chłodno.
Biegli na oœlep,byle dalej od nieznoœnego hałasu.W końcu żołnierz stanšł i wyrwał kratę z podłogi.Na dole odbijało się œwiatło w tafli wody.
-Co ty robisz? Zaraz tu będš,cokolwiek to jest!
-Wskakuj
-Czyœ ty zdurniał?!
-Skacz!-powtórzył.Dziewczyna się jednak nie ruszyła.-Wale cie!-wrzasnšł i skoczył do dziury.Otarł sobie trochę pancerz,ale przy upadku nic mu się nie stało.Woda z kałuży rozprysła się wokoło.
Już miał biec dalej korytarzem,który do złudzenia przypominał ten,którym uciekał kilkanaœcie minut temu,gdy krzyknęła:
-Poczekaj!
-Rusz się!-wrzasnšł z dołu.Po chwili zobaczył głowę kobiety,która z wyraŸnš niechęciš szykowała się do skoku.DŸwięki były coraz bliżej.Skoczyła.Wydawało się jej,że będzie to dłużej trwało,lecz sekundę potem była już na dole.Żołnierz złapał jš.
-Dziękuję.
-Nie czas na to,wynoœmy się.
Smród był niedowytrzymania.Ledwo co widzieli siebie nawzajem,gdyż nie było żadnego oœwietlenia.Wšski korytarz zakończył się metalowymi drzwiami,które bez problemu wyważyli.Za nimi korytarz poszerzał się przeobrażajšc się w bardzo długi tunel o półkolistej budowie.Wysoki był na conajmniej 10 metrów,a lampy umieszczone po bokach dawały nikłe œwiatło.Tunel był pusty,bez jakichkolwiek œmieci,dzrwi,oznaczeń.Cišgnšł się w nieskończonoœć.Nie słyszšc poœcigu zwolnili do marszu,potem stanęli by trochę odpoczšć.
-Gdzie my jesteœmy-odezwał się.
-Nie wiem,nigdy tu nie byłam-odpowiedziała pospiesznie.
-Dobra chodŸmy dalej.
Gdy zapanowała zupełna ciemnoœć,a œwiecšce lampy pozostawili daleko za sobš żołnierz zapalił halogenowe lampy umieszczone na barkach.
-Nie możemy odpoczšć? Padam z nóg.
-A co jeœli nas œcigajš? One tak szybko się nie męczš.
-A co jeœli nie? Zamierzasz iœć aż zemdlejesz? Tak wogule to czym one sš? I kim TY jesteœ,nie przedstawiłeœ się!
-One nie sš głupie i nie rezygnujš po paru chwilach.Jesteœmy na ich terenie i albo zwiejemy,albo będzie po nas.Nie zapominaj,że nie jesteœmy na Ziemi!One potrafiš myœleć logicznie i nie puszczš nas wolno,jeœli je oto poprosimy!
-Nie odpowiedziałeœ na pytanie
-Bo nie muszę,tak samo jak ty nie musisz iœć ze mnš.
-No to jak mam cie nazywać?!
-Tain.
-No dobra,Tain.Możemy jeszcze trochę odpoczšć?
-Jak jesteœ zmęczona to mogę Cię ponieœć.
-Ok,ty mnie ponieœ,a ja spróbuję się przespać.
Jednš rękš objšł jej tors,a na drugiej ułożył jej nogi.Ona lekko przytuliła się do niego i chwilę potem zasnęła.Starał się nie rozpraszać,szedł równo,lecz w miarę szybko.Musiał znaleŸć jakšœ kryjówkę.Tunel cišgnšł się nieubłaganie.Spojrzał kilka razy na œpišcš,sprawdzajšc czy nadal œpi.Jej niewinna twarz i rozwiane na wszystkie strony bršzowe włosy przypominały mu kogoœ z przeszłoœci,tak odległej,że pamiętał tylko urywki i to jeszcze jak przez mgłę.Dopiero teraz dostrzegł jaka jest piękna.Twarz niewinna,rzęsy,œliczny nosek,usta,szyja,pierœi,brzuch,nogi.Wszystkie częœci jej ciała wydawały mu się idealne,doskonałe.Na rękach niósł istny cud,anioła,a może myœlał tak bo od dawna nie widział kobiety... "Nie,idioto przestań o tym myœleć! Nie mogę pozwolić by uczucia mnš zawładnęły,gdy to się stanie będzie koniec"-zaczšł kłócić się w myœlach.Potrzšsnšł głowš i wyrwał się od myœli,które według niego doprowadziłyby do jego zguby. Jej oczy,od pierwszego momentu gdy je ujrzał wiedział,że ma przed sobš osobę,której w 100 procentach może zaufać.Ponownie skarcił się w myœlach.Po lewej dostrzegł jakieœ wgłębienie w œcianie.Podszedł i uznał,że będzie to całkiem dobre miejsce.Położył się w wyrwie.Dziura była na tyle duża,że gdy ułożył się na podłodze to miał jeszcze sporo miejsca.Wycišgnšł nogi,oparł głowę o œcianę,dziewczynę ułożył obok siebie,tak,że jej głowa leżała na jego barku.Wyjšł pistolet.Momentalnie poczuł się œpišcy.Obraz zaczšł mu się rozmazywać przed oczami a powieki stały się bardzo,ale to bardzo ciężkie.Czuł jak zapada w sen.Głowa opadła w lewš stronę.Oddychał wolniej.Zamknšł powieki,lecz jeszcze czuwał.Zasnšł.
Obudził się raptownie.Otrzšsnšł się.W jednej chwili spostrzegł,że nie ma dziewczyny,pistolet,też gdzieœ zniknšł. -Psia mać,gnat mi gdzieœ wcięło.I gdzie dziewczyna? Może miałem jakieœ omamy...Kurwa gdzie jest mói pistolet?! Usłyszał kroki,powolne,stawiane ostrożnie.Nagle do dziury wpadła dziewczyna
-O,już się obudziłeœ.
-Gdzie pistolet?
-Ja mam,wzięłam na chwilę-podała go.Żołnierz wyrwał go nerwowo z jej ršk.
-Nie bierz go więcej.
-Ale,ja potrafię posługiwać się broniš.
-Ale ja nie wiem do czego go wykorzystasz.
-Wiesz co? Jesteœ bezszczelny.
-Poprostu nie ufam ci.
-I szczery do bólu.
-Gdzie byłaœ?
-Nie twój interes.
-Co?!!-wrzasnšł.Złapał jš za ręce i przycisnšł do œciany.
-To boli!!
-Mów gdzie byłaœ z moim pistoletem! A może poszłaœ do Nich powiedzieć gdzie jestem? Chcesz mnie wydać!
-NIE! Nigdy bym tego nie zrobiła
-Nie?! A to niby czemu?! Pojawiłaœ się z nikšd! Mów gdzie byłaœ!
-Chciałam się rozejrzeć-zaczęła szlochać
-Rozejrzec?! W tych ciemnoœciach?? Co chciałaœ znaleŸć?!
-Jezu,proszę,puœć mnie!-krzyknęła głoœno płaczšc.
-Gadaj,czego szukałaœ!
-Chcia,chciałam znaleŸć coœ do jedzenia.Jestem głoda...
-Kurwa mac! Jak jesteœ głodna to mów! Ja pierdole powiedz,a nie znikasz z gnatem.Przecież w ten sposób nie pomożemy sobie.Jak ja ci mogę zaufać,jeœli ty znikasz niewiadomo ile czasu.
-Mógłbyœ mnie puœcić,to boli-złagodził uchwyt,ale cały czas jš przytrzymywał.-I tak na marginesie,nie przeklinaj przy mnie.
-Cicho,muszę pomyœleć-puœcił jš i wyszedł z dziury.Stał przez chwilę w ciemnoœciach poczym wrócił do kryjówki.
-Masz,zjedz to.
-Co to?
-Racje żywnoœciowe,jeszcze trochę zostało.
-A ty?
-Ja już jadłem.Choć,bedzięsz jadła idšc.
Wyszli z wgłębienia.Żołnierz zapalił lampy i zaczęli maszerować dalej.